Stres u dzieci może mieć różne przyczyny i objawy, zależne od etapu rozwoju dziecka, jak np. zmiany życiowe u młodszych dzieci czy presja akademicka u starszych. Chroniczny stres może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, zarówno fizycznych jak i psychicznych, takich jak zaburzenia snu, depresja czy problemy z koncentracją. Ważne jest, aby nauczyciele i rodzice byli świadomi tych zagrożeń i stosowali odpowiednie techniki wspierające dzieci w radzeniu sobie ze stresem, takie jak techniki relaksacyjne czy mindfulness. Integracja tych praktyk w codzienne życie dzieci może znacząco poprawić ich zdolność do zarządzania stresem i rozwijać ich kompetencje społeczne oraz emocjonalne.

Motywacja jest niezbędna w procesie uczenia się i terapii dzieci, zależna od systemu nagrody w mózgu i wydzielania dopaminy. Kluczowe jest unikanie stresu i lęku, które hamują motywację, oraz tworzenie przyjemnych warunków nauki. Skutecznym sposobem na zwiększenie motywacji jest uczynienie terapii formą zabawy, co zachęca dziecko do uczestnictwa. Ważna jest także budowa pozytywnej relacji z dzieckiem i unikanie motywacji zewnętrznej, jak np. system żetonowy, na rzecz wspierania motywacji wewnętrznej. Atrakcyjne prowadzenie terapii i współpraca z rodzicami również odgrywają istotną rolę w budowaniu motywacji u dzieci. Ostatecznie, pozytywna relacja, atrakcyjność zajęć i współpraca z rodzicami są kluczowe dla efektywnej terapii i rozwoju motywacji wewnętrznej dziecka.

Najprościej mówiąc według definicji Salye’go stres jest reakcją organizmu na stawiane mu żądania. Stan fizjologiczny pojawiający się w sytuacji stresowej ma funkcję adaptacyjną – w sytuacji zagrożenia mobilizuje organizm do walki lub ucieczki. W idealnych warunkach, po ustaniu zagrożenia ciało wraca do stanu relaksu. Wówczas stres nie jest zjawiskiem, którym należy się niepokoić.

Skąd się bierze złość u dzieci w wieku szkolnym i przedszkolaków? Ich problemy dorosłym wydają się błahe. ale dla maluchów każdy jest prawdziwą tragedią. Dzieci myślą inaczej, nie potrafią jeszcze regulować emocji, nie mają doświadczenia i nie wiedzą, jak rozwiązywać konflikty.

Emocje charakteryzuje różna dynamika i siła. Dzieci na różnych etapach rozwoju będą inaczej radziły sobie z regulacją emocjonalną. Niekiedy odpowiedzią na trudne dla dziecka emocje może być rzucanie się na ziemię, krzyk czy płacz. W innych sytuacjach może być to wycofanie z kontaktu i lęk.