ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej, jest zaburzeniem często źle zrozumianym przez społeczeństwo. Na temat ADHD krążą różnego rodzaju mity, które mogą wpływać na postrzeganie osób z tym zaburzeniem oraz na jakość ich życia. W tym artykule rozwiewamy najpopularniejsze mity na temat ADHD, czyli zespołu nadpobudliwości psychoruchowej.
Wielu sceptyków utożsamia Zespół nadpobudliwości psychoruchowej, zwany ADHD, z mitem. Ten sceptycyzm często jest związany z nieporozumieniem dotyczącym Leona Eisenberga, uważanego za “ojca” ADHD. Istnieje powszechna legenda, że Eisenberg na łożu śmierci przyznał, że ADHD to fikcja, stworzona wyłącznie dla korzyści przemysłu farmaceutycznego.
Jednakże, prawda jest inna. Eisenberg opublikował artykuł w niemieckim czasopiśmie, w którym zasugerował, że ADHD jest zbyt często diagnozowane. Ten fakt został jednak błędnie przetłumaczony i źle zrozumiany, doprowadzając do błędnych interpretacji.
Pomimo kontrowersji, neurologowie i eksperci zdrowia psychicznego na całym świecie zgadzają się, że ADHD istnieje. Manifestuje się poprzez określone zaburzenia, dysfunkcje i trudności, które można dokładnie opisać, zdiagnozować i zmierzyć za pomocą narzędzi naukowych. Badania pokazują, że osoby z uszkodzeniami mózgu, czy zapaleniem mózgu, często prezentują zachowania podobne do osób z ADHD, sugerując istnienie neurologicznej podstawy tego zaburzenia.
Zatem, mit, że ADHD nie istnieje, jest fałszywy. ADHD jest prawdziwym zaburzeniem rozwojowym.
Drugim, często powtarzanym mitem jest, że ADHD jest wynikiem złego wychowania. Podążając za tym fałszywym przekonaniem, rodzice dziecka z ADHD często słyszą, że ich dzieci są po prostu niegrzeczne, a oni sami nie potrafią ich kontrolować.
Jest prawdą, że pewne błędy w wychowaniu, zaniedbania, przemoc lub inne problemy rodzinne mogą prowadzić do zachowań, które mogą przypominać objawy ADHD. Na przykład, dzieci z Zespołem Alkoholowym Płodowego (FASD), spowodowanym picie alkoholu przez matkę w czasie ciąży, mogą prezentować objawy podobne do ADHD.
Jednak, narzędzia diagnostyczne pozwalają na rozróżnienie między FAS a ADHD, wskazując, że te dwa stany są rzeczywiście różne.
Trzeba natomiast jasno podkreślić, że ADHD absolutnie nie jest wynikiem złego wychowania, błędów rodziców, braku dyscypliny, nadmiernej swobody, braku konsekwencji.
ADHD to zaburzenie rozwojowe, które wynika z pewnych mikro uszkodzeń mózgu.
ADHD występuje tylko u chłopców. To przekonanie utrzymywało się przez wiele lat, nie tylko w społeczeństwie, ale także wśród niektórych specjalistów. W rzeczywistości, ADHD dotyczy zarówno chłopców, jak i dziewcząt. Problem polega na tym, że często specjaliści nie potrafią rozpoznać kobiecej wersji ADHD, która może nieco inaczej się manifestować.
Mit, że ADHD dotyczy wyłącznie chłopców, jest powszechny, ale zdecydowanie niewłaściwy. W rzeczywistości, ADHD występuje zarówno u chłopców, jak i u dziewcząt, a także u osób dorosłych. Jednak sposób, w jaki ADHD się manifestuje, może różnić się w zależności od płci i wieku, co często prowadzi do późnego rozpoznania u dziewcząt i osób dorosłych.W rezultacie, wiele dziewczyn otrzymuje diagnozę dopiero w dorosłym życiu, czasem nawet po 30. czy 40. roku życia.
Warto zauważyć, że niezdiagnozowane ADHD u dziewcząt może prowadzić do trudności w szkole, problemów emocjonalnych, obniżonej samooceny i trudności w relacjach społecznych. Dlatego ważne jest, aby specjaliści zdawali sobie sprawę z różnic w przejawach ADHD między płciami i byli w stanie trafnie rozpoznawać i pomagać dziewczętom dotkniętym tym zaburzeniem.
Jest to kolejny mit o ADHD. Dzieci z ADHD potrzebują przede wszystkim zrozumienia swoich problemów, a następnie terapii dostosowanej do ich potrzeb. Czasem konieczna jest również farmakoterapia, która pomoże wyregulować funkcjonowanie mózgu dziecka z ADHD, co ułatwi mu skupienie się i obniży stany pobudzenia.
Nieleczone ADHD może skutkować poważnymi trudnościami zarówno w sferze szkolnej, jak i społecznej. Dzieci z ADHD, które nie otrzymują odpowiedniego wsparcia mogą napotkać na problemy z nauką czy zaburzenia koncentracji uwagi, co z kolei może prowadzić do gorszych wyników szkolnych i frustracji. Ponadto, impulsywność i problemy z samokontrolą mogą prowadzić do problemów w relacjach z rówieśnikami i dorosłymi.
Poza konsekwencjami dla życia szkolnego i społecznego, nieleczone ADHD może prowadzić do poważnych problemów emocjonalnych. Osoby dotknięte ADHD często czują się nierozumiane, co może prowadzić do niskiej samooceny i poczucia izolacji. Bez odpowiedniego leczenia, te problemy mogą przerodzić się w poważniejsze problemy psychiczne, takie jak depresja czy zaburzenia lękowe.
Jak leczymy ADHD? Oczywiście, każde dziecko jest inne i najlepszy plan leczenia powinien być indywidualnie dostosowany do potrzeb dziecka. Kluczem jest zrozumienie, że ADHD jest realnym zaburzeniem, które ma realny wpływ na życie dziecka. Ignorowanie problemu lub wierzenie w mity, że ADHD nie wymaga leczenia, tylko pogarsza sytuację
Czy dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej są mało inteligentne? To kolejny mit! Nie ma żadnych badań, które by potwierdzały jakąkolwiek korelację pomiędzy ADHD a poziomem inteligencji. Dzieci z ADHD mogą mieć różny poziom inteligencji, podobnie jak dzieci bez tego zaburzenia.
Jest to jeden z najbardziej szkodliwych mitów, który przyczynia się do stygmatyzacji tych dzieci.
ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej, jest zaburzeniem neurobiologicznym, które wpływa m.in.: na zdolność do koncentracji, kontrolowania impulsów. To jednak nie ma żadnego wpływu na poziom inteligencji dziecka.
Wiele dzieci z ADHD boryka się z problemami z koncentracją, organizacją czasu i realizacją zadań, co może skutkować gorszymi wynikami w nauce. To jednak nie oznacza, że są one mniej inteligentne – po prostu mają trudności z wykorzystaniem swojego potencjału intelektualnego w tradycyjnym systemie edukacji.
Osoby dotknięte ADHD, które otrzymują odpowiednie wsparcie – w tym indywidualne strategie nauczania, terapię, a w niektórych przypadkach leczenie farmakologiczne – są w stanie poprawić swoje funkcjonowanie w szkole i innych obszarach życia. Zrozumienie, akceptacja i odpowiednie wsparcie są kluczowe dla pomocy dzieciom z ADHD w pełnym wykorzystaniu ich potencjału.
Ważne jest, aby edukować społeczeństwo i rozwiewać mity dotyczące ADHD, które wciąż są w obiegu. Osoby z ADHD zasługują na zrozumienie, akceptację i odpowiednie wsparcie, które pozwoli im na pełne i satysfakcjonujące życie.
Chcesz wiedzieć, jak pracować z dzieckiem z ADHD? Sprawdź ten artykuł.
Jeśli w swoim otoczeniu masz dziecko, które ma ADHD, chcesz wiedzieć więcej na temat ADHD u dzieci zapraszamy do odsłuchania nagrań webinarów oraz do kursu online: Dziecko z ADHD – jak wspierać i rozumieć.
jesteśmy dostępni w dni robocze w godzinach 09:00-15:00
