ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej, jest zaburzeniem często źle zrozumianym przez społeczeństwo. Na temat ADHD krążą różnego rodzaju mity, które mogą wpływać na postrzeganie osób z tym zaburzeniem oraz na jakość ich życia. W tym artykule rozwiewamy najpopularniejsze mity na temat ADHD, czyli zespołu nadpobudliwości psychoruchowej.
Rozpoznanie ADHD jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej opieki i wsparcia dziecku. Przyjrzenie się objawom i zrozumienie ich znaczenia może pomóc rodzicom, nauczycielom i specjalistom w identyfikacji i zdiagnozowaniu ADHD. W tym artykule dzielimy się trzema objawami (zaburzeniami zachowania) mogącymi świadczyć o ADHD.
Przedszkole to miejsce, w którym dzieci często po raz pierwszy rozstają się na dłużej z rodzicami, przebywają kilka godzin, uczą się samodzielności i przestrzegania norm społecznych, zaczynają budować swoją tożsamość, dostrzegają podobieństwa i różnice wśród ludzi, kształtują swoją osobowość, a także nawiązują pierwsze przyjaźnie.
Człowiek jest istotą społeczną. Najprościej mówiąc, oznacza to, że do funkcjonowania i prawidłowego rozwoju potrzebuje innych ludzi. Satysfakcjonujące relacje są uzależnione od tego, jak jednostka postrzega siebie samego. Świadomość własnych mocnych i słabych stron, potrzeb czy umiejętność zauważenia różnic i podobieństw pomiędzy sobą a innymi ludźmi są punktem wyjścia do prawidłowego regulowania interakcji społecznych.
Najintensywniejszy czas rozwoju teorii umysłu ma miejsce w wieku przedszkolnym. Coraz częstsze interakcje z innymi wpływają na proces socjalizacji i zdobywanie doświadczeń społecznych, a co za tym idzie na kształtowanie wyobrażeń dotyczących otaczających nas osób. W kolejnych latach dzieci przechodząc przez naturalny trening umiejętności społecznych doskonalą swoje zdolności w tym zakresie.
Podążając za słowami Marii Oleś (2018) – asertywność jest jedną z centralnych umiejętności społecznych. Polega na podejmowaniu decyzji i działań spójnych z własnymi pragnieniami, potrzebami, celami i emocjami przy jednoczesnym poszanowaniu i braku naruszenia przestrzeni innych osób.
Najogólniej mówiąc współpraca to zdolność do współdziałania z innymi. Opiera się na wzajemnych relacjach i koncentruje na działaniu na rzecz danej grupy. Działania oparte na współpracy zmierzają do realizacji wspólnych celów i stanowią zespołowe rozwiązywanie problemów.
Emocje charakteryzuje różna dynamika i siła. Dzieci na różnych etapach rozwoju będą inaczej radziły sobie z regulacją emocjonalną. Niekiedy odpowiedzią na trudne dla dziecka emocje może być rzucanie się na ziemię, krzyk czy płacz. W innych sytuacjach może być to wycofanie z kontaktu i lęk.
Istnieje wiele błędnych założeń na temat funkcjonowania dzieci ze spektrum z autyzmu. Stereotypy przyczyniają się do stygmatyzacji osób ze spektrum i nierzadko tym samym do wykluczania ich z grup społecznych.
Kluczową kwestią interakcji międzyludzkich jest porozumiewanie się z innymi. Wysyłanie i odbieranie komunikatów – zarówno werbalnych i niewerbalnych – bardzo często stanowi trudność dla osób biorących udział w zajęciach TUS.
Najprościej mówiąc empatia to zdolność współodczuwania. Dzięki empatii jesteśmy w stanie odczytać i zrozumieć emocje oraz potrzeby drugiego człowieka. Pozwala nam to na dopasowanie swoich zachowań do konkretnych przeżyć osoby, z którą pozostajemy w relacji.
Rodzicielstwo niezależnie od okoliczności stanowi duże wyzwanie. Nagle jako rodzice, stajemy się odpowiedzialni za istotę, której bezpieczeństwo i komfort zależy od nas. To czas pełen wyzwań, których zwieńczeniem jest możliwość obserwowania rozwoju naszych podopiecznych. Jako rodzice od dnia narodzin dbamy, by dziecko doświadczało miłości i ciepła oraz staramy się zapewnić mu jak najlepsze warunki do poznawania świata i otaczającej rzeczywistości.
